Soms zijn de verhalen rond het (willen) organiseren van een groot sporttoernooi mooier dan de verhalen op het toernooi zelf. Het begint bij het vinden van financiën en vooral draagvlak bij de politiek en het volk voor de enorme uitgaven aan stadions en alles wat er verder bij komt kijken (gratis tip voor steden en landen met plannen: infrastructuur is het toverwoord, met de belofte dat het uiteindelijk meer op gaat leveren dan het gaat kosten als goede tweede). Vervolgens levert de daadwerkelijke toewijzing van een toernooi vaak spannende verhalen, vol mysteries en omkoping, op en met een beetje “mazzel” komt er, in aanloop naar het evenement, ook nog een stevige oproep van het publiek om bepaalde toernooien/steden/landen te boycotten. Om dat allemaal te overtreffen moeten de sporters wel een heel goed toernooi neerzetten.
Als het toernooi dan eenmaal ten einde is, blijft de organisator achter met lege stadions, die als het goed is, wel een perfecte infrastructuur eromheen hebben liggen. Zeker wanneer het gaat om de Olympische Spelen is het vaak lastig om de locaties rendabel te houden, iets wat je bij toernooien als een EK of WK minder ziet. Als de organisatie van een groot voetbaltoernooi in handen is van een groot voetballand blijven de stadions in de decennia erna ook wel in de spotlights staan. Misschien is het Stadio San Nicola in Bari de enige uitzondering op deze regel. Niet vanwege financieel wanbeleid of omdat het na het WK van 1990 leeg kwam te staan. De enige reden dat dit bijzondere stadion niet zo snel een lichtje doet branden bij mensen is de vaste bespeler. Bari presteert simpelweg niet zo goed.
Panini
Mede doordat het Nederlands elftal zich niet wist te plaatsen voor de WK’s van 1982 en 1986 is het WK van 1990 het eerste wat in mijn geheugen is blijven hangen. De klodder spuug van Frank Rijkaard in de nek van Rudi Voller, het dansje van Roger Milla, de goals van Salvatore Schillaci en, niet geheel onbelangrijk in die tijd, het feit dat ik zelf het toernooi eindigde met een vol Panini-boek. Ik was geen trouwe verzamelaar die elke competitie weer aan een nieuw boek begon, maar tijdens het EK van 1988 en WK van 1990 was ik wel fanatiek. De plaatjes van de stadions vond ik de mooiste en de twee stadions die het meest indruk op mij maakten waren het Olympia Stadion in Munchen en Stadio San Nicola in Bari.
Het Stadio San Nicola werd speciaal voor het WK van 1990 gebouwd en kan 58.270 toeschouwers herbergen. Het stadion is ontworpen door Renzo Piano, die ook bekendheid verwierf als ontwerper van Centre Pompidou in Parijs en NEMO in Amsterdam. Tijdens het WK werden er drie groepswedstrijden, de achtste finale tussen Tsjechoslowakije en Costa Rica (4-1) en de wedstrijd om plek drie tussen gastland Italie en Engeland (2-1) gespeeld. In de jaren erna speelde Italie een aantal interlands en werd de Europacup I-finale van 1991 tussen Crvena Zvezda (toen nog beter bekend onder de Nederlandse vertaling Rode Ster Belgrado) en Olympique Marseille afgewerkt. Beide ploegen wisten na 120 minuten voetbal niet tot scoren te komen, waarna de Joegoslaven de penalty’s beter wisten te nemen.
Bloem op de vlakte van Apuilie
Piano ontwierp het stadion op zo’n manier dat het van bovenaf lijkt op een bloem op de vlakte van Apuilie (de regio waar Bari de hoofdstad van is). Of die gelijkenis van bovenaf helemaal uit de verf komt, is lastig te zeggen, maar het ontwerp heeft er in ieder geval voor gezorgd dat het stadion een onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt. En dat komt doordat de tribune op de tweede ring regelmatig wordt onderbroken door een leegte. Hoogstwaarschijnlijk zijn die leegtes bedoeld om de tribunes van bovenaf te laten lijken op bloemblaadjes, maar mijn hart gaat vooral sneller kloppen van de prachtige massale sfeeracties op die aparte tribunes. Daarom is het zo enorm jammer dat Bari niet op het hoogste niveau actief is. Bari ontwikkelt zich gedurende historie tot een echte pendelclub. Kortstondige periodes in de Serie A worden gevolgd door diepe dalen in de krochten van de Serie C. De ploeg weet drie keer kampioen te worden in de Serie B, het zijn de enige echt tastbare prijzen die Bari weet te winnen. Tegenwoordig speelt Bari in de Serie C, nadat de club door financiële problemen in 2018 werd teruggezet naar de Serie D. Een doorstart met andere voorletters voor de clubnaam zorgde ervoor dat de club kon blijven bestaan. En ik kan blijven hopen op een terugkeer op het hoogste niveau. Want hoewel ik het werkelijk waar een fascinerend stadion vind, is mijn liefde voor architectuur nog net niet groot genoeg om voor een potje in de Serie C helemaal af te reizen naar de enkel van de Laars.